Circle of action.

You love it when action comes full circle, and you will experience exactly that. The person who left to explore other offers will be back, realizing that the best offer around comes from you.

Impressive! How To Wow An Interviewer

Want to really “wow” the interviewer? Use competitive intelligence.

The term refers to pre-information. How does this apply to job seekers? Competitive intelligence is valuable information you can demonstrate to potential employers you have foresight about their product, service, and company.

Let’s suppose you’re applying for a position at a top retailer. You find yourself on aninterview panel, and the inevitable question is posed by the interviewer, “WHY do you want to work for OUR company?” In your mind, you compose yourself in the heat of fire and formulate a response that represents competitive intelligence.

Whether you are crafting a “sales letter,” cover letter, or are promoting your USP (unique sales points) during an interview, find out essential points about your desirable company or business such as:

• Competitors’ distinguishing features, products, and services.
• Competitors’ strengths and weaknesses.
  • Example: If you’re preparing for an interview, be a sleuth and visit the employer to evaluate what they’re doing and not so well. This is not unlike a “mystery shopper.” In military terms, it’s doing a “recce,” by paying a visit to the site. If a visit is not possible, visit an employer’s web site/Facebook page and go to the competitor’s web pages and see what they are lacking.
• After doing preliminary research on the competitor, tell your desirable employer what YOU can offer and how you would improve upon what the competitor is doing.
• Present these findings briefly during an interview and then discuss what you would propose to do in the first 90 days of your hire.
  • Peggy McKee refers to this as the “30/60/90 day” sales technique. Use your competitive intelligence information to apply the ABC (always be closing) tactic to get yourself hired.

If you take this approach, employers will take you seriously as a candidate. Even better, you will hold enough sway for employers to evaluate you or advance to the second round of interviews.

Use competitive intelligence to your advantage and slay your competitors!

Job Shoppers ALWAYS Get The Best Opportunities

Ever heard of a job shopper? They are a rare but successful breed of employment seeker who always knows how to get the best jobs and climb the ladder on their own terms. These people make finding a new job look easy.

Well, you can, too. Job shoppers are no different than savvy car or clothes shoppers. Follow the rules of smart shopping and you can be on your way to a better opportunity, regardless of job market conditions.

Know What A Great Opportunity Looks Like

Smart shoppers do their homework. They research their options, study the trends, and make sure they know what a “good deal” looks like. Job shoppers are no different. Start by finding out the salary and benefit options for someone with your skills and years of experience. This is especially important if you’ve been with the same company for a long time. Tenured employees are often surprised to learn they are either at the low or high end of the range.

Once you know what the market is paying for your services, you can evaluate job opportunities quicker and with greater accuracy. Moreover, when you come across a particularly attractive job, you’ll know it. Thus, while others are pondering if they should even apply, you’ll have your application complete and your resume at the top of the pile.

Set A Walk-Away Rate

Every buyer determines the most they’ll spend for an item, a.k.a. their walk-away rate. With job shopping, it’s the opposite. You need to determine the lowest salary and benefits package you can accept. Furthermore, smart shoppers try to have a decent price range to work with. Good job shoppers also tend to have more flexibility in what they can accept. They look at all the factors of the job (perks, location, opportunity for growth, etc.) so that they can consider a broader range of offers.

Connect With Dealers

Smart shoppers make friends with those who can help them snap up a deal before the general public even knows it exists. Job shoppers do the same by building relationships with people who are well-connected in their industry. Networking enables you to share who you are and what you can do for your next employer so that those you speak to can keep you in mind next time they hear about an interesting opportunity.

Don’t Be Afraid To Ask If It’s For Sale

Smart shoppers don’t assume they can only buy what’s listed as ‘for sale.’ Instead, they find what they are looking for and make an offer. Job shoppers do the same. When they hear about a great job, even if it’s already filled, they reach out to the person doing the job and inquire as to how someone can apply to be considered for a similar position, should it become available. Often, they learn that the company has other positions that would suit their needs or are recommended to another organization who might be hiring for a similar job.

In summary, with commitment, determination, and a willingness to invest time and energy into becoming a savvy job shopper, you can also be rewarded with a better selection of career opportunities.

Don’t Get Caught With These Resume Mistakes

In my many years of writing resumes for job seekers in the board room and the mail room, in private industry and in government and the military, I’ve come across some interestingresume mistakes.

Here are a few mistakes you should not make on your resume:

Trying To Fool Employers

One recent college graduate wanted to make his resume seem more impressive. He turned a one-page resume into a two-page resume by leaving two-inch margins on every side of the paper. He wasn’t fooling anyone.

I write two-page resumes for recent college graduates but I include information that most recent college graduates do not consider putting in their resumes. This information may make the difference in getting you hired, or having your resume stall in the Applicant Tracking Systems or on a hiring manager’s desk.

Spelling Company Names Incorrectly

A job applicant assumed she correctly remembered the names of all the companies she worked for. But she didn’t; she misspelled two of them. Mistakes like that make recruiters and hiring managers wonder if the resume is truthful.

Being Inconsistent

A sales executive described his success at landing multi-million dollar contracts for various companies. But each time he listed a dollar amount, he changed the form: $1 million; $2M; $3,000,000. That mistake shows a disregard for detail.

Not Fulfilling The Requirements

An applicant for a government job saw the requirement for a social security number but ignored it. When you apply for government jobs, you cannot ignore any requirement. (Note that your social security number should never appear on your resume for jobs in the private sector.)

Kathmandu-Kulekhani-Hetauda Tunnel (KKHT) Highway

The development plan of KKHT Highway has been initiated in the context of much talked about and most desired short cut route out of the valley. This highway will connect entire western followed by southern and eastern parts of Nepal through Hetauda and will significantly boost overall economic growth of the corridor, region and the whole country.

The Hetauda-Narayanghat-Mugling-Kathmandu passage is one of the highest trafficked road corridors in Nepal. Most of the goods from India or third countries are brought to Kathmandu via this route from Birgunj and other places. The road length from Hetauda to Kathmandu is approximately 227 km with travel time of approx. 6-8 hrs. The alternative route - the Tribhuvan Highway, though only 133 km in length still requires travel time of approx. 7-8 hrs. Whereas the purposed KKHT Highway will connect Kathmandu with Hetauda via Kulekhani in an hour.

More detail in www.npbcl.com

How 4 Words Control Your Career Decisions

Did you know four little words form a simple question that, in my experience, has a serious impact on your career decisions? Let me prove it to you:

Imagine you are in a room full of strangers.

In order to strike up a conversation, besides introducing yourself and asking a person their name, what’s one of the first questions you’ll ask?

ANSWER: “What do you do?”

There it is. A simple question that is so commonly used in our society, most people ask it absent-mindedly, in the same way they ask a friend, “How are you?” However, the question “What do you do?” has a much more serious implication. That’s because, as soon as we hear a person’s answer, we begin to size them up.

Admit it, when someone states what they do for work, we immediately start to think about the profession, our past experiences with people in the field, and then in turn, make generalizations and assumptions about the kind of person they are. In short, we start to decide how much respect we feel we should have for this person.

Now, do I think this is a fair or accurate thing to do? Of course not. How many professionally successful people lead miserable lives? Yet, it’s the truth: career identity plays a huge role in how people are viewed. Which leads to this next observation…

It stands to reason, if we A) know we are going to be asked this question, and B) recognize we are going to be evaluated on our response, then it’s likely that lots of us choose a career based upon its capacity to impress others.

For those of you thinking, “Sure, lots of folks probably pursue a career to gain respect, but not me,” I challenge you to look deep inside yourself. Can you honestly say that your current career choice wasn’t rooted in some initial desire to impress others? And, for those of you who are pondering the possibility that you’ve been pursuing career success to gain respect, let me prove my point with two additional questions:

1) If you had to stand up and introduce yourself to a room full of strangers, besides your name, what’s one of the first things you would tell them about yourself?

ANSWER: What you do for work.

2) Think of the most successful person you know.

Now, ask yourself, “Did I automatically choose someone with career success?” In other words, did you associate the word ‘success’ with professional accomplishments?

ANSWER: Most likely, you chose someone who has accomplished a great deal in their career. Yet, perhaps you can also point out that this success has come at a cost in some other area of their life. (i.e. relationships, health, etc.)

My point is this: as a culture, we place a lot of emphasis on our careers as a way to define us as people. But why? Who benefits? Isn’t the goal to create our own happiness? Then, how does being obsessed with professional success as a way to determine self worth help us?

Perhaps, it’s time to stop impressing others and start impressing ourselves. For many of us, when work isn’t going well, life isn’t going well, right? Yet, here’s the thing: career success doesn’t guarantee a happy life. In fact, the way many people pursue careers in America leads to very unfulfilled lives. No wonder so many people are dissatisfied with their careers – they’re costing them too much. I say it’s time we start to take the pressure off one another and get to know each other differently – and, hopefully, better.

So, here’s what I propose:

Starting today, stop asking the question, “What do you do?” and instead, simply ask, “What do you like to do?” Now there’s a question that will give us much greater insight into who a person really is.

What do you think? How will changing what you ask people change what you learn about them? More importantly, will it change how you view them, too?

5 Things You Must Do Before Applying For A Job

Never apply for a job without making sure your on line presence is as ready to interview as you are. Employers will look at the on line version of you before they invite the in-person version to an interview, so make sure what they see helps solidify their impression of you as a candidate. Here are five things you must do before applying for a job:

1. Update Your LinkedIn Profile

If you haven’t revised your LinkedIn profile since your last job, it’s time to make some updates. Rewrite your summary to include your current career objective, and ask colleagues to endorse you and provide recommendations that reflect your job search. Make sure your on line resume includes all your newest accomplishments. If you don’t have a professional picture to add to your profile, it’s time to have one taken.

2. Update Your Social Media Profiles

It’s easy to forget to keep your social media profiles updated, especially when you have multiple accounts. Log on to each of your social media services and make sure your profile photo is current and flattering and your profile blurb is accurate. See if you can make your profiles subtly reflect your professional skills without reading like a job application; “I see your copy errors” is a good line for a Facebook profile, while “I have six years of copy editing experience and am looking for work” is too much.

While you’re at it, untag those unflattering or unwanted pics, and delete any posts or tweets that don’t reflect well on you or your candidacy.

3. Google Yourself

You know your potential employer is going to Google you, so go ahead and Google yourself first.

Ideally, your top results are reflections of your work and personality: they should include any articles or print media about your work at previous organizations as well as links to your LinkedIn, Facebook, and other accounts. If you have a professional blog, it should be within the first five links as well and clearly identifiable as your work.

If your Google search turns up negative results, consider a service like Reputation Changer. This service removes negative references and past mistakes on the Internet, leaving your online presence more reflective of your current skills and abilities.

4. Make Sure Your Personal Life Is Out Of The Focus

Many people have personal blogs, Instagrams, or Tumblrs. It’s a good idea to use avatars for personal sites in order to keep your name associated with your professional work and your personal life out of the focus.

However, if you do use an avatar or online handle, make sure to disassociate it with anything you don’t want potential employers to see. You’d be surprised how many people use their Twitter handle as their OKCupid name, for example; and even if your interviewer doesn’t search far enough to make the connection, your new colleagues certainly will. Choose anonymous, unrelated handles for dating sites, diet sites, and anything else  you don’t want your employer to see.

5. Write A Well-Placed Blog About Your Industry

Believe it or not, it’s relatively easy to get published on an online magazine’s blog section. Write a post about a discovery you made while working or your thoughts on industry trends, then submit it to Open Salon or the Huffington Post. If you know your industry reads certain blogs or online publications, submit to them as well. Remember to stay positive and write well of your industry; this isn’t just an opportunity to share your opinions, it’s an audition for future work.

People on the hiring end: how do online searches reflect your opinions of candidates?

Job interviewers: what else have you done to prepare your online reputation before applying for jobs?

आजको सभ्य मानव समाजको सभ्यता

          विचित्रको संसारमा रहने सन्तान पनि विचित्रकै छ्न्।मानव जातिको उत्पती भएको हजारौ वर्ष भैसक्दा  पनि मान्छे ले मान्छे को नियत लाई सामाजिक रुपमा स्तरिय बनाउन सकेको छैन। आजको समाज मा पनि अझै हरेक क्षेत्रमा मान्छेले जङ्गली जनावार झै व्यवहार  गर्न छोडेका छैनन। मान्छे आफ्नो इच्छा पुरा गर्न को लागि कुनै पनि हद सम्म आफुलाई गिराउदै छन भन्ने कुरा साधारण सोचाइ भन्दा धेरै फरक छ।
 आर्थिक र यौनिक बिषयमा त यसले आँखानै चिम्लिन थालेको छ। मान्छे पैसा र यौन कृयाकलापको लागि कुनै पनि कदम उठाउन को लागि अग्रसर देखिन्छ।आफ्नो यौनप्यास मेटाउनको लागि जो कोही पनि (विशेष् रुपमा पुरुष्) सबैकुरा बिर्सिन तयार भय झै देखिन्छ,र बिर्सेंका छन।
          यसमा धेरै रुपमा महिलाहरुको पनि सन्लग्नता देखिन्छ त्यो चाहना वाध्यता कम्जोरी केही पनि कारण हुनसक्छ तर यहाँ कुनै नाबालक लाई लिन मिल्दैन,जो नरपशुहरु छन जसले बालबालिका लाई पनि छोड्दैनन।

    मेरो भन्नु के हो भने यदी तपाईं महिला दिदिबहिनी हरु यस्तो समस्यामा पर्नु भएको थियो वा छ भने बाहिर ल्याउने बाटो खोजेर जती सक्दो छिटो बाहिर ल्याउनुस् त्यसले गर्दा भोली धेरै महिला हरु यो समस्या बाट बच्नेछन वा बचाउनेछ।यि कुरामा तपाईंहरु आँफैले वा प्रत्येक् ले एकापसमा सबै परिवारका सदस्यको एक अर्को प्रतिको हाउ भाउ के छ ध्यान पुर्वक बुझ्नु पर्ने देखिन्छ,किनभने यो जहाँ कही पनि कुनै पनि रुपमा मौलाएको हुनसक्छ। मेरो विचारमा यसमा कुनै सरकार,समाज ,धर्म र culture को दोष म देख्दिन दोष छ भने
त्यही एक जना व्यक्तिको छ। किनभने यो कही पनि कुनै पनि देशमा धर्ममा culture मा संसारको कुनै पनि कुनामा कुनै न कुनै रुपमा यसले ठाउँ पाइराखेको छ र हुनेछ जबसम्म पीडितले यसलाई बाहिर ल्याउदैन र सरकार वा समाज ले कडा कार्वाही गर्न सक्दैन।          यहाँ अरु को त कुरै छोडौ बाउ छोरी र आमा छोरा बिचमा पनि  यस्तो सम्बन्ध रहेको सुन्नमा आउछ वा पाइयको छ भने कुरा कती गम्भिर हुँदैछ।
त्यसैले म फेरी पनि महिला दिदिबहिनी हरुलाई आग्रह गर्न चाहन्छु यो समस्या मा ग्रसित भएर नबस्नुस् पीडित हुनुह्न्छ भने सहयोग को ढोका खोज्नु र  पीडित लाई समाज बाट माथि उठेर सहयोग गर्नु भन्दा अरु कुनै बाटो लिनु ठुलो दुर्भाग्य हुनेछ।किनभने यो कुरामा  देशमा समाज मा कुनै पनि क्षेत्रमा ख्याती प्राप्त ब्यक्ती हरु नै अग्रसरता का साथ लागेका हुन्छन र जस्को बारेमा जो कोही पनि चारित्रिक हत्या हुने कुरा गर्न वा सुन्न सम्म पनि रुचाउदैनन हाम्रो समाज, अनी कसरी पीडित ले राहत पाउने होला। त्यसैले यहाँ पीडित पीडित नै भएर रहने छ।अनी पीडित ले उस्को विरुद्द मा जाने शाहस कहाबाट जुटाउने र बदला लिने।यो अवस्थामा हाम्रो समाजले दोषिलाई नै प्रसय दिइन्छ र पीडित लाई नै कुनै न कुनै रुपमा दोषी ठह्र्‍याइन्छ। हाम्रो समाज यो सङ्स्कार बाट कहिले मुक्त हुने।
आजको यन्त्रिक संसार धेरै अगाडि पुगिसकेको छ जसले कुनै व्यक्तिले बोलेको कुरा स-ही हो वा झुटो  छुट्ट्याई दिनेछ। महिला दिदिबहिनीहरु यौटा ठुलो सहयोगी तपाईंको अगाडि छ।

केही  सत्य तत्थ्य घटनाहरु यहाँ हेर्नु होला।यो America मा भएको घटना हो तर त्यहा का महिलाले ढिलै भएपनी समाज को अगाडि उभ्याउन त सफल भइन। यो America को मात्रै कुरा होइन यसता घटना नेपालमा पनि कती  घटेका छन होला तर त्यसलाई बाहिर ल्याउने क्षमताको आव्श्यक्ता  अपरिहार्‍य भएको छ।

लखन थापामगर

      जहानियाँ राणाशासन विरुद्ध पहिलोचोटी जनस्तरबाट संगठित विद्रोह गर्ने व्यक्ति थिए लखन थापामगर । वि.सं. १८९१ मा गोरखाको बुङकोट काहुलेमा लखन थापामगर जन्मिएका थिए । बीस वर्षे उमेरमा लखन थापा पुरानो गोरख गण पल्टनमा भर्ती भए । पृथ्वीनारायण शाहले जातीय आधारमा खोलेका चार पल्टनमध्ये यो एक थियो । जसमा मगरहरुलाई मात्र भर्ती लिइन्थ्यो । लखन थापा भर्ती हुनु अगावै वि.सं. १९०३ मा जंगबहादुर राणाले शासन हत्याइसकेका थिए । भर्ती भएपछि थापाले शासन प्रणाली बुझ्दै गए । सन् १८५७ मा भारतीय सैनिकहरुले बेलायत अधीनस्त इष्ट इण्डिया कम्पनीविरुद्ध गरेको सैनिक विप्लव दबाउन जंगबहादुरले पठाएको सैनिक टोलीमा लखन थापा पनि सामेल थिए । डा. हर्षहादुर बुडाका अनुसार त्यहीँबाट लखन थापामा राणा विरोधी र जनपक्षीय विचार निर्माण भएको थियो ।
कप्तान पदसम्म पुगेका लखन थापाले वि.सं. १९२७ मा जंगबहादुर विरुद्ध विद्रोह छेड्ने निस्कर्ष निकाल्दै सेनाबाट विदा लिए । सहकर्मी जयसिंह चुमीमगरको सहयोगमा उनले गोरखाको बुङकोट काउलेमा संगठन निर्माण गरे । हुकुमको जवाफ छैन कालको औषधी छैन भनिने जंगबहादुरको कठोर शासनकालमा लखन थापाले करिब दुइहजार युवा संगठित गरी धेरथोर हतियार पनि जम्मा गरेको इतिकासकार प्रमोदशमसेर राणाले गोरखा विद्रोहमा लेखेका छन् । शिवलाल थापामगरले ओझेलमा परेका मगरहरु पुस्तकमा लखन थापाले काउलेमा जनश्रमदानबाट दरबार बनाएको र गोरखामा समानान्तर शासनको अभ्यास समेत गरेको उल्लेख गरेका छन् । यस्तैमा एकदिन उनले जंगबहादुरका विरुद्ध योजना बनाएका कागजातहरु उनको दरबारबाट चोरी भयो र जंगबहादुरसम्म पुग्यो ।
जंगबहादुरले आफ्नो विरुद्ध गतिविधि गरेको थाहा पाउनासाथ कान्छा भाइ धीर शमसेरको नेतृत्वमा देवीदत्त गणको सैन्यटोली गोरखा पठाए । लखन थापा र उनका सहयोगीहरु पक्राउ परे । उनीहरुलाई थापाथली ल्याइयो । जंगबहादुरले लखन थापा र उनका सहयोगीहरुलाई मनकामना मन्दिर अगाडि झुण्ड्याएर मार्न आदेश दिए । आदेश तामेल गर्दै वि.सं १९३३ फागुन २ गते उनलाई रुखमा झुण्ड्याएर मारियो । अध्येता उमेश रानाका अनुसार उनीसहित अन्य जयसिंह चुमीलाई पनि रुखमा झुण्ड्याइयो भने चार जनालाई गोली हानेर मारियो । दुइ ब्राम्हणलाई भने मृत्युदण्ड दिइएन ।
वि.सं. २००७ मा प्रजातन्त्र स्थापनापछि राणा शासनको उत्तर्रार्द्धमा मारिएका शुक्रराज शास्त्री, धर्मभक्त माथेमा, गंगालाल श्रेष्ठ र दशरथ चन्दलाई मात्र शहीद घोषणा गरियो । लखन थापा जसले जहानियाँ शासनको जग बसाल्ने जंगबहादुरकै विरुद्ध विद्रोह गरे र मारिए उनलाई भने शहीद घोषणा गरिएन । निरन्तरको जनदबाबपछि बल्लबल्ल २०५६ मा मन्त्रिपरिषद्ले लखन थापालाई शहीद त घोषणा गर्यो तर प्रथम शहीद भन्न सकेन ।
जब लखन थापामगरलाई प्रथम शहीद घोषणा गर्न दबाब बढ्छ लखन थापामगर थिए थिएनन् – उनले विद्रोह गरेका हुन् होइनन् – शहादत प्राप्त गरेका हुन होइनन् – प्रश्नहरुको पर्रा उठाइन्छन् । लखन थापाका बारेमा किंवदन्ती होइन ऐतिहासिक प्रमाणहरु प्रशस्त छन् । इतिहासकारहरुले उनका बारेमा काफी कलम चलाएका छन् । उनको दरबारको भग्नावशेष अझै छ । उनका सन्तति अझै जीवित छन् । त्यसकारण लखन थापा थिए, थिएनन् भन्ने प्रश्न निर्रथक हो । खोज्ने हो भने आधार अझै बाक्लै छन् । करिब डेढसय वर्ष पुरानो कुरा न हो । आखिर पौराणिक आधारमा त हामीले जनकलाई राष्टिय विभूति र सीतालाई राष्ट्रिय गौरव स्वीकार्दै आएका छौँ भने लखन थापालाई त प्रथम शहीद मान्ने थुप्रो प्रमाण छन् ।
सरकारले कि प्रथम शहीद अर्कै छन् भन्ने प्रमाण पेश गर्न सक्नुपर्यो होइन भने अहिलेसम्मको प्रमाणको आधारमा लखन थापामगरलाई प्रथम शहीद घोषणा गर्नुपर्यो । यदि सरकारलाई शंका लाग्छ भने इतिहासकारहरु सम्मिलित अध्ययन टोली बनाएर थप खोजी गरोस् तर राणा शासनदेखि गणतन्त्रान्त्रिक शासनसम्ममा पनि शहीदलाई सम्मान दिन नसक्ने प्रवृत्तिको तुरुन्त अन्त्य गरियोस् । घरको कौसीमा जुम्रा हेर्दाहेर्दै बितेका, आपराधिक क्रियाकलापमा संलग्न भएकाहरुले यहाँ शहीदको सम्मान पाएका छन् । राज्यले उनीहरुको परिवारलाई १०/१० लाख सहयोग गरेको छ तर प्रथम शहीदले न सम्मान पाएका छन् न त सहयोग नै । के अब लखन थापालाई प्रथम शहीद घोषणा गराउन पनि अर्को आन्दोलन गरेर अरु पनि शहीद बन्नुपर्ने हो – गणतान्त्रिक सरकारले जवाफ देओस् ।

Few Tips for Girls to be safe while Travelling.

Girls Be Careful - "Friends please share this info. with your sisters..."

1) What should a woman do if she finds herself alone in the company of a strange male as she prepares to enter a lift in a high-rise apartment late at night?
Experts Say: Enter the lift. If you need to reach the 13th floor, press all the buttons up to your destination. No one will dare attack you in a lift that stops on every floor.

2) What to do if a stranger tries to attack you when you are alone in your house, run into the kitchen.
Experts Say: You alone know where the chili powder and turmeric are kept.And where the knives and plates are. All these can be turned into deadly weapons. If nothing else, start throwing plates and utensils all over.
Let them break. Scream. Remember that noiseis the greatest enemy of a molester. He does not want to be caught.

3} Taking an Auto or Taxi at Night.
Experts Say: Before getting into an auto at night, note down its registration number. Then use the mobile to call your family or friend and pass on the details to them in the language the driver understands .Even if no one answers your call, pretend you are in a conversation. The driver now knows someone has his details and he will be in serious trouble if anything goes wrong. He is now bound to take you home safe and sound. A potential attacker is now your de facto protector!

4}What if the driver turns into a street he is not supposed to - and you feel you are entering a danger zone?
Experts Say: Use the handle of your purse or your stole (dupatta) to wrap around his neck and pull him back. Within seconds, he will feel choked and helpless. In case you don’t have a purse or stole just pull him back by his collar. The top button of his shirt would then do the same trick.

5} If you are stalked at night.
Expert Say: enter a shop or a house and explain your predicament. If it is night and shops are not open, go inside an ATM box. ATM centers always have security guards. They are also monitored by close circuit television.
Fearing identification, no one will dare attack you.
After all, being mentally alert is the greatest weapon you can ever have.


Please spread it to all those women u care for their safety. & tag your friends...

Like ·  · Promote · Share

मगर हिन्दू हो कि वुध्दिस्ट ?

मगरहरु कसरी उत्पत्ती भएका हुन त?

मानवबिकासको साथसाथमा चाइनाको उत्तरमा मङ्गोल आज पनि रहेको छ त्यहाँ बाट उत्पत्ती भएका हुन । २००० बर्ष पहिले बिहारमा मगरहरुको मगढ भन्ने राज्य थियो त्यसकारण मगरलाई मगढ पनि भनिन्छ । पश्चिम तिब्बत लाई मागरिस् पनि भनिन्छ त्यसको अर्थ त्यहाँ मगर जातिको ठुलो बसोबास थियो । हाल
चाइनाको एतिहासिक जन्तु ड्रागन
गंगा मैदानका नदिहरुमा पाइने गोहीहरु हुन जसलाई मगरमच्छ भनिन्छ । यो मगोल्-माछा भनेको हो । यसरी मगोलिया देखि मगढ सम्म फैलिएको भु- भाग नै प्राचिन मगरात हो ।
हाल मगरहरु नेपालको ७५ जिल्लामै बसोबास
रहेको छ । तरपनि मगरहरुको बढी बसोबास गर्ने जिल्लाहरु यस प्रकार छन ।
पाल्पा- १,३७,५००
नवलपरासी-९७,८८१
तनहुँ-८५,३३२
बाग्लुङ-७५,३५०
रोल्पा-९२,९३६
स्याङ्जा-६८,२४५
प्युठान-६५,४००
गुल्मी-५९,३५०
दाङ-५६,०००
सुर्खेत-५५,६६८
म्याग्दी-४८,१५०
रुकुम्-४४,२००
अर्घाखाँची-३४,५००
गोर्खा-३२,३००

के मगरहरु बौद्ध हुन?

डोल्पाको शहरतारामा निर्मित गुम्ब
मगरहरुको हो । त्यहाँ मगर लामाले
पूजाआजा गर्छन । महयान लामा मान्ने मगरहरु
डोल्पा, रुकुम्,रोल्पाका बुढामगरहरु हुन ।
मनकामना पनि बौद्ध तन्त्रीक
भएको कुरा स्वएम्भुको १२ बर्षे
सम्यक्मा मनकामना पनि उपस्थित हुनुले स्पस्ट पार्दछ । मनकामना, भैरबनाथ र बाराही सबै देवस्थलामा मगर पूजारी छन । मगरहरु हिन्दू भएको भए र ति तन्त्रीक देवीहरु हिन्दू भएको भए मगर पूजारी हुने थिएनन ।कतिपए ठाउँमा मगर पूजारी हटाएर बाहुन पूजारी राखेर हिन्दूकारण गरिएका उदाहरण पनि छन ।पाल्पाको बज्रभैरब पनि बौद्ध अनुयायी भएका देउता हुन । खलङ्गा जुम्लाकोको चन्दननाथ र भैरबनाथ मछिन्द्र नाथ र ह्यग्रीब हो जो बौद्ध महयानी बज्रायनी देउता मगर हुन । बुद्ध जन्मिदा चिसो र तातो पानीले नुहाउने नागहरु, बुद्धको पारी निर्माण पछि बुद्ध हाम्रो नातेदार हो भनेर अस्थिधातु ल्याएर रमग्राम मा स्तुप बनाउने र सुरक्षा सबै मगरहरु नै हुन । खारी प्रदेशमा नाग राजा जाबेस्वर भएपछि खस सम्राज्य स्थापना गर्दा मल्लहरु खसमा मिसिन गएका आजका बौद्ध मगरहरु हुन ।



मङ्गोलियन हर्ट परिवार
एड्मिन : सञ्जय

आफ्नै हित नबुझ्ने वैद्य माओवादी

• ध्रुवराज अधिकारी

नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलनका ‘पितामह’ मोहन वैद्यको नेतृत्व छ, नेकपा–माओवादीमा । मोहन वैद्य एमाओवादी अध्यक्ष प्रचण्डका पनि गुरु मानिन्छन् । नेत्रविक्रम चन्द ‘विप्लव’ जस्ता प्रभावशाली युवा नेता पनि यो पार्टीमा छन् । विप्लव एकीकृत माओवादीलाई विभाजन गरेर नेकपा–माओवादी निर्माण गराउने प्रमुख योजनाकार र पहलकर्ता समेत हुन् । प्रचण्ड युगको अन्त्य गरेर विप्लव युगको जन्म गराउन चाहन्छन्, नेत्रविक्रम । शान्तिप्रक्रियामा आएपछि हिजोको माउ पार्टी एकीकृत माओवादीमा ‘उपेक्षित भएको’ पीडा, इख वा भ्रम छ, महत्वाकांक्षी विप्लवलाई । महाभारतको ‘कर्ण’सित विप्लवको नियति मिल्दोजुल्दो छ । ‘इख’ले भित्रभित्रै जलाइरहेको छ र मानभित्रको त्यही आगोले सञ्चालित छन्, उनी ।

एकीकृत माओवादीबाट अलग भएपछि वैद्य–विप्लव समूहलाई त्यसको औचित्य साबित गर्नुछ । त्यो उनीहरुले सकिरहेका छैनन् भन्ने धेरैको आरोप छ । एमाओवादीभित्र बढ्दै गएको वर्गविभाजन र खासगरी शक्तिकेन्द्रका आड लागेर आफूसित असहमतलाई अर्कै कित्तामा धकेलिदिने एमाओवादीका मध्यम स्तरका नेताको प्रवृत्ति र कसैप्रति वफादारीकै आधारमा उनीहरुले उक्त अनुचित कार्यका लागि पाएको वैधताले गर्दा पनि जनयुद्ध लडेका थुप्रै नेता–कार्यकर्ता वैद्य–विप्लव क्याम्पमा सामेल भएका हुन् भन्नेहरु पनि पूरै गलत छैनन् । तर, नेकपा–माओवादीले महाधिवेशनबाट कुनै स्पष्ट कार्यदिशा ल्याउन नसकेको माओवादी नेता–कार्यकर्ताकै गुनासो छ । पार्टी फुटको औचित्य साबित गर्न र राजनीतिमा छुट्टै ‘स्पेस’ बनाउन वैद्य माओवादीले जे जस्ता कार्यनीतिक नारा अघि सारेको छ तिनले अन्ततः वैद्य समूह स्वयम्को अहित गर्ने देखिन्छ ।

एक्लिदै वैद्य समूह

वैद्य माओवादीले तत्कालीन कार्यनीतिको रुपमा ‘सर्वपक्षीय गोलमेच सम्मेलन’को नारालाई अघि सारेको छ । चार दलबीच भएको ११ बुँदे सहमति र राष्ट्रपतिले जारी गरेको २५ बुँदे बाधाअड्काउ आदेश खारेज गरी रेग्मी सरकारलाई हटाएर सर्वदलीय सरकार गठन गरिए मात्रै चुनावमा भाग लिने वैद्यहरुको सार्वजनिक अडान छ । तर, उक्त अडान वैद्य समूहको खास अडान हो वा चुनावमा नजाने बहानावाजीमात्र भन्ने विषय भने अस्पष्ट नै छ । यस विषयमा वैद्य माओवादीभित्रै मतान्तर छन् भन्ने खबर पनि नआएका होइनन् ।

पछिल्लो समयमा वैद्यको नेतृत्वमा रहेको ४२ दलीय गठबन्धनभित्रै पनि वैद्यहरु चुनाव भाँड्नकै लागि यो सबै गरिरहेका छन् भन्ने आशंका बलियो बन्दै गएको छ । परिणामस्वरुप उक्त गठबन्धनका नौ दल अलग्गिने तयारीमा रहेको खबर आजको छापामा आएको छ । मधेसी जनअधिकार फोरमका अध्यक्ष उपेन्द्र यादवको नेतृत्वमा रहेको संघीय लोकतान्त्रिक मोर्चामा रहेका आठ दल र अशोक राईको नेतृत्वमा रहेको संघीय समाजवादी पार्टी अलग हुन लागेका हुन् । हालसालै एमाओवादी उपाध्यक्ष बाबुराम भट्टराई र एमाले नेता भीम रावलले फोरमका अध्यक्ष उपेन्द्र यादवसँग गोप्य रुपमा भेट गर्नु र छापामा वैद्य गठबन्धनमा चिरा परेको खबर आउनु पक्कै पनि संयोग होइन । यसबारे एकदुई दिनमा धेरै कुरा स्पष्ट होला नै ।

हुन त वैद्यहरु जस्तै उपेन्द्र यादव र अशोक राईहरु पनि संक्रमणकालीन राजनीतिमा आफ्नो ‘स्पेस’लाई फराकिलो पार्न चाहन्छन् । समानुपातिक प्रतिशत ६० प्रतिशत पु¥याउनुपर्छ भन्ने उनीहरुको माग त्यसैका लागि हो । तर, वैद्य–विप्लवहरु त्यतिमात्र चाहन्नन्, उनीहरु ‘नयाँ युग’को सूत्रपात गर्ने मनचिन्ते झोला बोकेर हिँडिरहेका अभियन्ता हुन् । ࡤ

नचाहँदा पनि प्यादा

संक्रमणकालको अनिश्चय र निराशाको बीचबाट एमाओवादीलाई कमजोर बनाउन नयाँ शक्तिको गर्भाधान गराउने प्रयत्न शान्तिप्रक्रियाको सुरुदेखि नै विभिन्न शक्तिकेन्द्रले गरेकै हुन् । नजानेर हो वा जानीकन पनि परिबन्धले हो वैद्य समूह तिनै शक्तिकेन्द्रको प्यादा बन्न पुगेको छ ।

अनि विप्लव युगको सूत्रपात गर्न चाहने नेत्रविक्रमले पनि के बुझ्नुपर्छ भने २००७ सालको परिवर्तनको जशले नेपाली काँग्रेस आज ६० वर्षपछि पनि देशको दोस्रो ठूलो दल छ भने प्रचण्ड—बाबुरामले जनयुद्धको अन्त्यको घोषणा गरेको त आज सात वर्षमात्रै पुग्यो । कम्तीमा पनि अब आउने एक दशक नेपाली राजनीति प्रचण्ड–बाबुरामकै वरिपरि घुम्नेछ । कुनै सानोठूलो उपद्रव वा निराशाको व्यापारको मार्गबाट नेपाली राजनीतिमा तत्कालै नयाँ नायकको जन्म हुने सम्भावना छैन ।

देशभित्र र बाहिरका अतिदक्षिणपन्थी याथस्थितिवादीहरु र वैद्य माओवादीका माग एकै ठाउँमा संकेन्द्रित भएकोमा वैद्य–विप्लवहरुलाई पनि नमीठो लागेको हुनुपर्ने हो । निर्वाचनको मिति घोषणाको विरोधमा गरिएको नेपालबन्दका दिन वैद्य समूहका प्रभावशाली नेता देव गुरुङले एउटा टेलिभिजनसितको संवादका क्रममा प्रश्न गरेका थिए— राज्यका सबै निकायलाई ध्वस्त पार्ने ? न्यायालयलाई ध्वस्त पार्ने ? शक्ति पृथकीकरणको सिद्धान्तलाई त्याग्ने ? सेनाप्रहरी सबैलाई चारदलको सिन्डिकेटले ध्वस्त बनाउने ? अब हामी हातमा दही जमाएर बस्दैनौ ।

देव गुरुङको उपरोक्त भनाइ दुई कोणबाट विचित्रको छ । पहिलो कुरा त वैद्य माओवादीले पुरानो सत्ताको ध्वंस गरेर नयाँ सत्ता निर्माण गर्न खोजेको हो भने उसको दृष्टिमा यदि गुरुङले भनेजस्तै राज्यका सबै निकाय ध्वस्त हुँदै गएका हुन् भने त्यसमा वैद्य माओवादी खुसी हुनुपर्ने हो । दोस्रो कुरा वैद्य माओवादीका उपरोक्त भनाइ र मागहरु एमाले–काँग्रेसले मच्चाएको कोकोहोलोसित ठ्याम्मै मिल्छन् । नेपाली यथास्थितिवादका दुई खम्बा एमाले र काँग्रेस, र नेपालको सबभन्दा खरो क्रान्तिकारी वैद्य माओवादीका मागमा समानता देखिनुलाई कसरी अथ्र्याउने ?

रिसले खा आफू

नेपालीमा उखानै छ– रिसले खा आफू, बुद्धिले खा अरु । वैद्य–विप्लवलाई पनि एमाओवादीको संस्थापनप्रतिको रिसले खाने खतरा बढेको छ भन्न सकिन्छ ।

यतिबेला वैद्य माओवादीलाई मनाएर मात्रै चुनावमा जानुपर्छ भन्नुका पछाडि एमाले–काँग्रेसको आँकलन हो— वैद्य माओवादीका माग पूरा गराएर उनीहरुलाई चुनावमा लान सके तात्तातै आन्दोलनका माग पूरा गराएर आएको अवस्थामा वैद्यहरुको स्थिति अहिलेभन्दा केही बलियो हुने छ, जसले एमाओवादीको शक्तिमा क्षयीकरण ल्याउन सक्छ । चुनावमा एमाओवादीलाई कमजोर पार्नेबाहेक आफैले जित्ने शक्ति भने वैद्य माओवादीसित छैन । अनि माओवादी विभाजित छ भन्ने सन्देश दिएर चुनावमा एमाले काँग्रेसको स्थिति बलियो बनाउन सकिएला ।

एकछिनलाई मानिलिउँ वैद्यका माग पूरा भए । एमाले–काँग्रेसले चाहेजस्तो वैद्यहरु पनि चुनावामा गए । (वैद्य माओवादी चुनावमा नगए उसका समर्थकको भोट धेरैजसो अरुलाई होइन एमाओवादीका उमेदवारलाई जानेछ ।) एमाले–काँग्रेसको बहुमत आयो र उनीहरुको बहुमतको सरकार बन्यो । वैद्य माओवादीलाई के फाइदा हुन्छ ? त्यतिबेला नयाँ संविधान निर्माण त भाँडिन्छ नै त्यसका अलावा दैलेख प्रकरणहरु ब्युँताइने छन् । र, वैद्य माओवादीका नेता–कार्यकर्ता पनि एमाओवादीका नेताजस्तै जेलमा लगेर कोचिने छन् । नेपालमा अर्को ‘न्युरेम्बर्ग ट्रायल’को अभ्यास हुने छ । (किनकि, पश्चिमाका आँखामा नाजीवादी र माओवादीबीच केही फरक छैन ।) यति मामुली कुरा पनि वैद्य–विप्लवले नबुझ्नु नेपाली राजनीतिको सबैभन्दा ठूलो दुर्भाग्य हो ।

त्यसो भए के गर्ने ?
वैद्यहरुले अब प्रचण्ड–बाबुरामसित सम्बन्ध सुधार्नुपर्छ । यसका लागि एमाओवादीका कृष्णबहादुर महरा र माओवादीका विप्लवले महत्वपूर्ण भूमिका खेल्न सक्छन् । महराको वैद्य र विप्लवको बाबुरामसित भएको सौहर्दपूर्ण सम्बन्धबाट अधिकत फाइदा दुवै पार्टीले उठाउनुपर्छ ।

एमाओवादी र ड्यास माओवादीको तत्काल एकता संभव र आवश्यक दुवै छैन । तर, यी दुईबीच कार्यगत एकता र चुनावी तालमेल हुनसक्ने आधारहरु पहिल्याउन सकिन्छ । पहाडमा एमाओवादी र माओवादीबीच चुनावी तालमेल भयो भने दुवै बलिया हुने छन् । मधेसमा त एमाओवादीले मधेसवादी दलहरुसित पनि चुनावी तालमेल गर्ने रणनीति लिएकै छ । अनि यदि वैद्य–विप्लवलाई एमाओवादीले किसान–मजदुरका हितको प्रतिनिधित्व गर्न छाड्यो भन्ने लागेको हो भने पनि चुनावी तालमेलबाट संविधानसभामा आफ्नो उपस्थितिलाई बलियो बनाएर मात्रै ती वर्गको हितको रक्षा गर्न सकिन्छ अनि एमाले–काँग्रेसभन्दा बढी अग्रगामी र जनमुखी त आफ्ना भूतपूर्व सहयोद्धाहरुको दल नै हो भन्ने वैद्य–विप्लवले बुझ्नुृपर्छ ।
जहाँसम्म सरकारविराधी मोर्चा बनाएर संघर्ष गर्ने वैद्यहरुको योजना छ, ठाडै भनिदिऊँ—त्यो सफल हुन्न । उपेन्द्र यादव र अशोक राईहरु वैद्यका लागि सती जाने मान्छे होइनन् । उपेन्द्र र अशोकको के कस्ता शक्तिकेन्द्रसित नाभी जोडिएको छ भन्ने खुला रहस्यको भेउ पाउन नसक्नु वा नचाहनु वैद्यहरुको राजनीतिक सुझबुझमा रहेको दिवालियापनको परिचायक हो ।

- See more at: http://www.ratopati.com/2013/06/23/72669.html#sthash.EDoBjzn6.48Saz4i8.dpuf

नारायणहिटी हत्याकान्डका एक ‘प्रत्यक्षदर्शी

Kirant Mina Bantawa

नारायणहिटी हत्याकान्डका एक ‘प्रत्यक्षदर्शी
By Mangal Gaule in नारीदर्पण डट कम परिवार (Files) · Edit Doc
नारायणहिटी हत्याकान्डका एक ‘प्रत्यक्षदर्शी’ले दीपेन्द्र शाहको नकाव लगाएका व्यक्तिले गोली चलाएर वीरेन्द्रको वंशनाश गरेको दाबी गरेका छन् । १९ जेठ २०५८ मा नारायणहिटीको त्रिभुवन सदन (घटनास्थल) मा ड्युटीमा रहेका तत्कालीन सैनिक हवल्दार लालबहादुर लम्तेरी मगरका अनुसार हत्याराले पहिलो गोली नै दीपेन्द्रलाई हानेको थियो ।
दरबार हत्याकान्डको तीन महिनापछि हत्याको अभियोगमा मुद्दा चलेर अहिले नख्खु कारागारमा रहेका लम्तेरी मगरले गत साता नयाँ पत्रिकासित लामो कुराकानी गरे । उनले यतिसम्म भने, ‘दीपेन्द्रको ढाडमा ६ राउन्ड र बायाँ कन्चटमा एउटा ब्रस्ट फायर भएको हो ।’ हरेक महिनाको अन्तिम शुक्रबार ‘गुड फ्राइडे’ मनाउने क्रममा त्यस रात (१९ जेठ २०५८) भोजमा सरिक तत्कालीन राजा वीरेन्द्रसहित उनको परिवारका पाँचैजना र नातेदारको पनि हत्या भएको थियो । सरकारले पहिले स्वचालित हतियार पड्किएको बताएको थियो भने पछि दीपेन्द्रले गोली चलाएर आफ्नै बाबु, आमा, भाइ र बहिनी मारेको प्रतिवेदन सार्वजनिक गरेको थियो ।
दीपेन्द्रले गोली चलाएका होइनन्, षड्यन्त्रपूर्वक वंश नै नाश गरेर दीपेन्द्रलाई दोषी बनाइएको हो भन्ने चर्चा जनमानसमा भए पनि घटनाका कुनै पनि प्रत्यक्षदर्शीले दीपेन्द्र हत्यारा होइनन् भनेर बयान दिएका थिएनन् । ‘दीपेन्द्रले होइन, नकाव लगाएर उनको जस्तै अनुहार बनाएको हतियारधारीले’ गोली चलाएको थियो भन्ने लम्तेरी घटनाको पहिलो ‘प्रत्यक्षदर्शी’ हुन् । उनका अनुसार नकावधारी तत्कालीन शाहजादा पारस शाहसँगै भित्र आएका थिए । ‘भोज चलिरहेको बेला पारस गाडीमा बाहिरए,’ लम्तेरीले भने, ‘केहीबरेपछि त्यही गाडीमा दीपेन्द्रको मुखुन्डोधारी भित्र आएको हो ।’ लम्तेरीले घटना हुँदा दीपेन्द्र आफ्नै खोपीमा रहेको पनि बताए । ‘मलाई नै थाहा छ- दीपेन्द्र सरकार नसा लागेर खोपीमा सुतेका थिए, नकावधारीले पहिलो गोली त्यहीँ चलाएका हुन्, त्यसपछि चारैतिरबाट गोली चल्यो, मचाहिँ केराघारीमा ल्यान्ड पोजिसनमा बसेर बचेँ ।’
लम्तेरी मगरका अनुसार दीपेन्द्र आफ्नै खोपीमा मरेका हुन् । ‘दुईजना एडिसीले लास उठाएर सैनिक प्रहरीको गाडीमा छाउनी पुर्यातएका हुन् । दीपेन्द्र त्यतिबेलै मरिसकेका थिए,’ उनले भने । वीरेन्द्र र नीराजनको लास आफूले पनि उठाएको उनले बताए । ‘मैले पनि वीरेन्द्र र नीराजन सरकारको लास उठाएको हुँ,’ उनले भने, ‘वीरेन्द्र सरकारको लास लिएर सैनिक अस्पताल जानेमा म पनि थिएँ । सैनिक प्रहरीको गाडीमा म पछाडि बसेको थिएँ । बाटोमा वीरेन्द्रले सानो स्वरमा दुख्यो, दुख्यो भनेको मैले सुनेको हुँ । अस्पताल पुगेपछि के भयो थाहा छैन ।’
गोलीको वषर्ात्पछि सन्नाटा छाएको घटनास्थलमा पारस खालीखुट्टामै आएको उनले बताए । ‘ल अब हस्पिटल लैजानुपर्योे भनेका थिए पारसले,’ लम्तेरीले भने, ‘पारस र उनका परिवारलाई केही पनि भएको थिएन ।’ खोपीमा सुतेका दीपेन्द्र त्यहीँ मारिएको देखेका लम्तेरीले पछि दीपेन्द्र नै हत्यारा हुन् भन्दै प्रतिवेदन आएपछि आश्चर्यमा परेको बताए । दीपेन्द्र निर्दोष हुन् भन्दै उनले दरबारमा बिन्तीपत्र पनि हालेका थिए । ‘घटनाको साता दिनभित्रै जेठ २५ गते मसहित लेसनायक नरेन्द्र थापामगर, हवल्दार शिव कुँवर, नायक गुणबहादुर पुन र एउटा सिपाही भएर दरबारको प्रमुख सचिवालयमा बिन्तीपत्र हाल्यौं,’ लम्तेरीले भने, ‘हामीले बेनामी बिन्तीपत्रमा दीपेन्द्रबाट घटना भएको होइन, यसको निष्पक्ष छानबिन होस् भन्यौं ।’ आफ्नो अभिभावकजस्तो मान्छे दीपेन्द्र मारिएपछि ‘त्यतिसम्मको दुस्साहस’ गरेको उनले बताए । तर ‘कतैबाट पोल खुलेपछि २९ जेठमै आफ्नै हाकिमहरूद्वारा समातिएको’ उनले बताए । ‘पहिले दरबारमा आतंक मच्चाएको भन्दै समातियो, पछि एउटा होटलमालिकलाई मारेको भन्ने झुटो केस चलाएर मुद्दा हालियो ।’
आफू कलाकार पनि भएकोले दीपेन्द्रको प्यारो मान्छे भएको दाबी गर्दै उनले भने, ‘म सांगीतिक क्षेत्रको मान्छे, बाजा बजाउन, नाच्न, गाउन र खेल खेल्न सधैं अघि सर्थें, त्यसैले पनि दीपेन्द्र सरकारका लागि म निकै प्यारो मान्छे थिएँ ।’ उनले दीपेन्द्रलाई मुड भएको बेला खोपीमै गएर गीत गाउने गरेको पनि बताए । ‘गीत सुन्नुपर्योा भने त्यो डल्लुलाई बोलाऊ भन्ने हुकुम हुन्थ्यो । म खोपीमै जान्थें । गीत सुनाएर खुसी पार्थें,’ उनले भने । उनका अनुसार संगीतकार प्रवीण गुरुङलाई गाडीले किचेर मारेको आरोपमा तत्कालीन राजा वीरेन्द्रले पारसलाई कारबाही गर्न खोजेका थिए । ‘तर पारसको चुनौतीका कारण उनी (वीरेन्द्र) पछि हटे,’ उनले भने । लम्तेरी मगरका अनुसार प्रवीण गुरुङ मारिनुअघि श्रुतिले चलाएको कारको ठक्करले दरबारभित्रै तनहुँ घर भएका पुरानो गोरखगणका सिपाही मारिएका थिए । ‘ऊ ड्युटीमै उभिएको बेला गाडीको ठक्करले मर्यो् । पछि बाहिर तालिमका बेला एम्बुसमा परेर मारियो भनेर परिवारलाई क्षतिपूर्ति दिइयो ।’ पारसले आफूलाई भन्दा अघि श्रुतिलाई कारबाही गर्न वीरेन्द्रलाई चुनौती दिएपछि वीरेन्द्र मत्थर भएको लम्तेरीले बताए ।
दरबार हत्याकान्ड दीपेन्द्रले नगराएको भन्ने बिन्तीपत्र लेखेको चार दिनमा पक्राउ गरिएका लालबहादुर सोह्रखुट्टेस्थित आरामदायी लजका मालिक उत्तमराज पाण्डेको हत्या अभियोगमा जेल परेका हुन् । उनी जन्मकैदको सजाय नख्खु जेलमा बसेर भोगिरहेका छन् । ‘म निर्दोष छु,’ उनले भने, ‘मलाई जेल हाल्ने कुनै आधार थिएन, तर म गरिबको छोरोलाई कानुनले पत्याएन ।’ उनको मुद्दा हेरेका अधिवक्ता भूमिनन्द चुँडालले पनि लम्तेरी निर्दोष रहेको जिकिर गरे । ‘लालबहादुरलाई जेल हाल्नुपर्ने कुनै आधार छैन,’ उनले नयाँ पत्रिकासँग भने, ‘उनलाई हत्याको अभियोग लगाइएको छ, तर त्यसको कुनै पनि प्रमाण छैन । ऊ सफाइ पाउनुपर्ने मान्छे हो ।’
नख्खु कारागारका जेलर चन्द्रप्रसाद देवकोटाले लालबहादुर कर्तव्य ज्यान मुद्दामा जेलमा रहेको बताए । देवकोटाका अनुसार उनी २ भदौ २०५८ देखि जेल छन् । जेलको रेकर्डअनुसार लम्तेरी पुरानो गोरखगणका सैनिक हुन् । लालबहादुरले आफूलाई सैनिक प्रहरीबाट नक्कली कागजात बनाएर पुरानो गोरखगणमा सरुवा मात्र होइन, घटुवा गरेर जेलमा हालिएका बताए ।
लम्तेरीको बयान
म लालबहादुर लम्तेरी मगर, घर पाल्पाको ठिमुरे हो । २०४९ सालमा सेनामा भर्ती भएर दरबारको सैनिक प्रहरीमा काम गर्न थालेको हुँ । म खेलाडी पनि थिएँ, गीत-संगीतमा त च्याम्पियन । ‘रोयल फेमिली’सँग एकदमै नजिक । दीपेन्द्र सरकारले मलाई यति माया गर्ने कि म कसरी भनौं ! कतिसम्म भने मेरी श्रीमती डेलिभरी हुँदा दीपेन्द्रबाट १० हजार रुपैयाँ बक्सिस प्रदान भएको थियो ।
दरबारमा काम गर्दा त मोजमस्ती थियो, खर्चको अभाव हुँदैनथ्यो । केही पर्योे भने पैसा पाइहाल्थें । दीपेन्द्र सरकारले त मलाई खोपीमै बोलाएर बाजा बजाउन लगाउने, पैसा दिने, बडो माया गर्ने । जागिर खाएको नौ वर्षमा मेरो जीवनमा ठूलो चोट पर्योा, मैले अनाहकमा दुःख पाएँ । महिनाको अन्तिम शुक्रबार शाही परिवारले जलपान गरेर ‘गुड प|mाइडे’ मनाउने चलन थियो । १९ जेठ २०५८ मा पनि जलपान आयोजना भयो दरबारमा । त्यो दिन म पनि बाहिरी ड्युटीमा थिएँ । दौरा, सुरुवाल, कोट र कालो टोपी लगाएर पेस्तोल भिरेर म ड्युटी गरिरहेको थिएँ । त्यतिबेला मलाई याद छ- नेपाल टेलिभिजनमा सन्तोष पन्तको ‘हिजो आजका कुरा’ कार्यक्रम आउँथ्यो ।
अबेरसम्म जलपान भइरहेको थियो । त्यहीबीचमा पारस गाडीमा बाहिरिए । एकैछिनपछि उनको गाडीमा केही मान्छे भित्र छिरे, पारस पनि छिरे । यो दृश्य त्रिभुवन सदनमा गार्ड बस्ने अरू सैनिकले पनि देखेका छन् । त्यसपछि फायरिङको आवाज आयो । दीपेन्द्र सरकार नसाले लठ्ठ भएर आफ्नै खोपीमा सुतेको मलाई पनि थाहा छ । भित्र जान हामीलाई अनुमति थिएन । आदेशबिना दायाँबायाँ गर्न पनि नपाइने । दरबारको ड्युटी फेरि निकै कडा हुन्छ क्या ! मैले थाहा पाएँ, पहिलो फायर दीपेन्द्र सरकारको खोपीमा भयो । त्यहाँ सात फायर भएपछि त जलपान भएको ठाउँमा एकैचोटि गोली चल्यो । बाहिर पनि । दीपेन्द्रको मुखुन्डो लाएको हतियारधारीले गोली चलायो । वीरेन्द्रका परिवारलाई ताकी-ताकी हान्यो उसले । दीपेन्द्रलाई त ब्रस्ट फायर भयो । बाहिरसमेत गोली चलेपछि ज्यान जोगाउन मुस्किल भो । म त्रिभुवन सदनअगाडि बगैंचामा लुकें ।
गोली रोकिएपछि पारस खालीखुट्टा आइपुगे, खुट्टामा जुत्ता, चप्पल केही थिएन । उनले आउनेबित्तिकै भने- ल भाइ हो, हस्पिटल लानुपर्छ । त्यसपछि घाइते र लास उठाउन थालियो । म पनि लास उठाउन गएको थिएँ । मैले वीरेन्द्र सरकार र नीराजनलाई उठाएँ । ऐश्वर्यको चिउँडो छेडेर गोली चलेको रहेछ । चिउँडो त पंखामा झुन्डिएको रहेछ । अस्पताल जाँदासम्म सास भएको अवस्थामा वीरेन्द्र सरकार र श्रुति थिए । धीरेन्द्रको बारेमा मलाई थाहा भएन । वीरेन्द्रको मृत्यु भइसकेको थिएन । वीरेन्द्रलाई हालिएको सैनिक प्रहरीको गाडीमा पछाडि बसेर म पनि छाउनी अस्पताल गएको थिएँ । म सम्झिन्छु, अस्पताल पुग्ने बेलासम्म वीरेन्द्र दुख्यो, दुख्यो भनेर सानो स्वरमा भनिरहेका थिए । सैनिक अस्पताल पुर्या्इए पनि वीरेन्द्र सरकारलाई तत्कालै उपचार गरिएन, ऐश्वर्यको मुख नभएकोले प्लास्टिक सर्जरी भयो । हामीले धेरै हेर्न पाएनौं । हामी त हाकिमको आदेशअनुसार अस्पतालबाट फक्र्यौं । त्यसपछि के गरियो थाहा भएन ।मैले आफैं देखेको, दीपेन्द्रको पहिले नै हत्या भइसकेको थियो । तर, दीपेन्द्रलाई दोषी बनाएपछि मेरो मन धेरै रोयो । म र साथीहरूले जेठ २५ गते १२ बजेतिर बिन्तीपत्र तयार गर्यौंो र ४ बजेतिर प्रमुख सचिवालयमा दर्ता गर्यौंप । सायद हाम्रो रेकर्ड सचिवालयमा होला अहिले पनि । बिन्तीपत्र हाल्नेमा म अगुवा थिएँ । बिन्तीपत्र दिनेमा लेसनायक नरेन्द्र थापामगर, हवल्दार शिव कुँवर, नायक गुणबहादुर पुन र अर्का एक सिपाही थियौं । हामीले बिन्तीपत्र दिएपछि त त्यहाँ हलचल भएछ । हामीले भनेका थियौं- दरबार हत्याकान्डमा युवराज दीपेन्द्र सरकार दोषी होइनन् । पहिलो फायर नै उनीमाथि भएको हो । त्यसकारण निष्पक्ष छानबिन होस् । बिन्तीपत्र हालेको चार दिनमा दरबारमा आतंक मच्चाएको भन्दै मलाई पक्राउ गरियो । २९ जेठमा ड्युटी सकेर खाना खाएर कोठामा पल्टिन लाग्दा निर्मल निवास (सदन- हाम्रो भाषामा) को फौज आएर मलाई समात्यो । मलाई आँखामा कालोपट्टी बाँधेर क्वार्टर गार्डमा (हिरासतमा) राखियो । जबकि मेरो दोष केही पनि थिएन । आँखामा पट्टी बाँधेर नेपाली कागजहरूमा ल्याप्चे लगाउन लगाइयो ।
एक सातापछि मलाई हनुमानढोकामा लगेर बुझाइयो । त्यसपछि मलाई एक महिनाजति झुलाइयो । कहिले सैनिक हेडक्वार्टर, कहिले प्रहरी हेडक्वार्टर, कहिले कता लगेर एक महिना झुलाइयो । दरबारभित्रको सैनिक हिरासतमा रहँदा मलाई ल्याप्चे लगाउन लगाइयो । पछि थाहा भयो, मलाई पुरानो गोरखगणमा सरुवा गरेर सिपाहीमा घटुवा गरेको कागज बनाइएछ । र, सैनिक प्रहरीमा रहेको मेरो कागजात सबै खतम पारिएछ । एक महिनाअघि समातेर मलाई एक महिनापछि भएको घटनामा फसाइयो ।
२ साउन २०५८ मा सोह्रखुट्टेको आरामदायी लजका मालिक उत्तमराज पाण्डेको हत्या भएको रहेछ । मैले जेलमा बसेपछि सुनेअनुसार दरबारका एक क्याप्टेनले पाण्डेलाई गोली ठोकेर मारेका रहेछन् । पाण्डे नवलपरासीका रहेछन् भन्ने मलाई फसाइएको नक्कली कागज हेरेर थाहा पाएँ । तर, कुन केसमा पाण्डेलाई किन मारियो भन्ने मलाई केही थाहा थिएन किनकि म त एक महिनाअघि नै पक्राउ परिसकेको थिएँ । मलाई ५ भदौ २०५८ मा पुर्पक्षका लागि भनेर जेल हालियो । जेलमा बसेर मुद्दा लडें । सुरुमा वकिल भूमिनन्द चुँडाल र पछि तारा खनालको सहयोग लिएँ । १३ फागुन २०६० मा काठमाडौं जिल्ला अदालतले मलाई दोषी ठहर गर्योस । र, म जेल परें ।
म हिरासतमा बस्दा शाही रक्षक बाहिनीका बाहिनीपति सुदर्शन खड्का, पारसका हितैषी अनुप सिंह मलाई भेट्न आइरहन्थे । उनीहरू भन्थे- दरबार तिमीप्रति पोजिटिभ छ । हामी छुटाउन पहल गरिरहेका छौँ । तर, दरबारले मेरो जिन्दगी बर्बाद बनाइदियो । बिन्तीपत्र हाल्ने मेरा साथीहरूलाई पनि समातियो भन्ने थाहा पाएँ, तर उनीहरू अहिले मरे-बाँचेको मलाई थाहा छैन । यो पनि लेखिदिनुस्- दरबार हत्याकान्डमा सैनिकहरू पनि मारिएका छन् । मलाई यकिन विवरण त छैन, तर छानबिन गरे थाहा हुन्छ । मारिएका परिवारलाई अरू केही वहानामा क्षतिपूर्ति दिइएको हुन सक्छ, तर हत्याकान्डमा सैनिक मारिएका छन् । सत्यतथ्य खोजी गर्ने हो भने पारसलाई समातेर बयान लिनुपर्छ । सबै कुरा थाहा हुन्छ । सरकारले चाहने हो भने दरबार हत्याकान्डको बारेमा निष्पक्ष छानबिन गर्न अझै पनि सक्छ ।

पत्रकार विजयकुमार, सुधीर शर्मा र कैलाश सिरोहियालाई मुद्दा -

पत्रकार विजयकुमारले शनिबारको कान्तिपुरमा लेखेको लेखले अदालतको मानहानी भएको दाबी गर्दै सर्वोच्च अदालतमा मानहानी मुद्दा दर्ता भएको छ ।

विजयकुमारको शनिबार कान्तिपुर दैनिकमा प्रकाशित हुने 'आदि इत्यादि' स्तम्भमा छापिएको ‘पद र पहिचानबीचको महान अन्तर’ भन्ने आलेखले अदालतको मानहानी भएको भन्दै कान्तिपुरका सम्पादक सुधीर शर्मा, प्रकाशक कैलाश सिरोहिया र निर्देशक स्वस्तिका सिरोहियालाई विपक्षी बनाइएको छ ।

 

अधिवक्ता अञ्जनकुमार पोखरेलले पाण्डेसहित चार विपक्षीविरुद्व दायर गरेको मुद्दा आज (वैशाख ३०) गते १ बजे दर्ता भएको हो । मुद्दाको सुनुवाइ भोलि मंगलबार हुँदै छ ।

 

लेखले अदालतको गरिमामा आँच पुग्ने काम गरेको भन्दै एक वर्ष कैद र १० हजार रुपैयाँ जरिवानाको सजाय दाबी गरिएको छ । पहिला मुद्दा जित्न वकिल लगाउनुपर्नेमा हिजोआज न्यायाधीश लगाउनुपर्ने भएको जनमानसमा छ भन्ने आशय लेखमा उल्लेख छ ।

 

मानहानिको मुद्दा लागेको विजयकुमारको लेख यस्तो छ

पद र पहिचानबीचको महान् अन्तर

'विश्वनाथजीजस्ता अनेक ज्ञात-अज्ञात न्यायाधीशहरू न्यायमूर्तिको कुर्सीमा बसेपछि उनीहरूले न्यायबाहेक केही देख्दैनथे । सुन्दछु, आजभोलि केही न्यायाधीशहरू बुट्टा भएको र बुट्टा नभएको टीसर्टबाहेक केही देख्दैनन् ।'

प्राध्यापक कृष्ण खनालझैं मैले पनि कहिल्यै सोचेको थिइनँ, कुनै पदाधिकारी विशेषको नियुक्ति प्रसंग मेरो प्रस्तुतिको विषयवस्तु बन्ला भनेर । लोकमानसिंह कार्कीप्रति मेरा व्यक्तिगत सम्झनाहरू अत्यन्तै सीमित छन् । तर पनि म उहाँलाई राष्ट्रपति यादवले अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगको प्रमुख आयुक्त नियुक्त गरेको समाचार थाहा पाएर अचम्भित भएँ ।

१) राष्ट्रपति रामवरण यादव वैशाख २४ गते साँझसम्म पनि विवादको शिखरमा रहेको लोकमानसिंह नियुक्ति प्रकरणमा आफूले हतारमा निर्णय नलिने बताउँदै थिए । विषयको संवेदनशीलता र गाम्भीर्यसित आफू पूरा परिचित रहेको दाबी गर्दै थिए । तर त्यसै दिन मध्यरात पुग्दासम्म घटनाक्रम यति विकसित भएछन् कि बिहान ५ बज्दा-नबज्दै राष्ट्रपति कार्यालयका कर्मचारीहरूलाई शपथ ग्रहणको तयारी गर्ने उर्दी जारी भयो । रातोरात के भयो ? भनी सोध्दा राष्ट्रपतिका एक सहायकले भने, 'नेताहरूले झैं राष्ट्रपतिले पनि बाध्यात्मक दबाब थाम्न सक्नु भएन जस्तो छ । टाकुरामा बस्दैमा मानिस अग्लो नहुने रहेछ । हामी सबै गिनिपिगहरू भएको समाजमा एउटा मानिस मात्र अग्लो कसरी रहन सक्छ र ?'

२) संविधानका सम्बन्धमा भारतका प्रथम राष्ट्रपति डा. राजेन्द्र प्रसादको कालजयी वचन छ, 'संविधानका अक्षरहरू आफैंमा मृत हुन्छन् । हाम्रो आपmनो नैतिकता, साहस, आचरण, निष्ठा र कार्यकुशलताका आधारबाट मात्र ती अक्षरले जीवन प्राप्त गर्दछन् ।'

हाम्रा नेताहरूका निम्ति संविधान भन्ने कुरा फगत शब्दको विषय हो, जीवन आचरणको होइन । सबैलाई थाहा छ, बहुदलीय नेपालमा रोपिएको कर्मचारीतन्त्रको राजनीतीकरणको विषवृक्ष आज कति बाक्लो गरी झांगिएको

छ । अब संवैधानिक निकायहरूको नियुक्तिहरूमा पनि राजनीतिक भागबन्डाको त्यो विषवृक्षले आपmना हाँगाबिंगा फैलायो भने भने त्यसमा केको आश्चर्य ?

जनताले बडो गहिरोसित बुझ्न जरुरी छ, नेपालका शीर्षनेताहरूका निम्ति संविधान शब्दको विषय हो, जीवनको होइन । होइन भने नेताहरूलाई बोध हुनुपर्ने थियो- कुनै पनि संविधानलाई निर्विवाद रूपले सर्वोच्च बनाउन, संवैधानिक पदाधिकारीहरू पनि विवादरहित पृष्ठभूमिबाट चयन गर्न अनिवार्य हुन्छ । 'विवाद' भन्ने कुरा राजनीति र राजनीतिकर्मीहरूका विषयमा 'सामान्य' मानिन सक्छ । तर संविधान र संवैधानिक नियुक्तिका विषयमा 'यति चर्को विवाद' हुनु लज्जास्पद विषय हो ।  

३) यति तिक्त विवादपछि संवेदनशील कुर्सीमा पुगेका लोकमानजीले आपmनो संस्थासँग भएका अधिकारको आगामी दिनमा कसरी प्रयोग गर्नेछन् ? हेर्न बाँकी छ । कुनै पनि योग्य मानिसका निम्ति पद वा अधिकार भन्ने कुरा फगत एक जिम्मेवारीमात्र हो, तर अयोग्यका निम्ति भने त्यही कुरा फुर्तीफार्ती, धाक, रवाफ र त्रासको औजारबाहेक केही पनि हँुदैन । पदले मानिसलाई प्रचार दिन सक्छ, पहिचान दिन सक्दैन ।

४) एउटा पदको सीमित घेराका विषयमा भएको विवादभन्दा माथि उठेर हेर्ने हो भने लोकमानजीले नेपाली समाजलाई तिरिनसक्नु गुन लगाएका छन् । उनका कारण शीर्ष भनिएका नेताहरूको 'बाध्यकारी औकात' गल्ली-गल्लीमा छताछुल्ल भएको छ । झगडियालाई घरमा बोलाएर राति-राति 'चियर्स' गरेर नेपालको न्यायिक नेतृत्वले आफूलाई '..लाई भन्दा देख्नेलाई लाज' को स्थानमा उभ्याइदिएको छ ।

सुन्दा वर्तमान पिढीलाई विश्वास पनि नलाग्ला 'अधिनायकवादी पञ्चायती व्यवस्था' अन्तर्गत यही देशको अदालतमा यस्ता पनि प्रधानन्यायाधीश र न्यायाधीशहरू थिए, जसले त्यसबेला संविधानभन्दा पनि माथि रहेको दरबारको दबाबविपरीत अनेक आदेश दिए । त्यस्ता अनेक न्यायमूर्ति थिए र पो यो देशमा जनताको पक्षमा काम गर्ने वा बोल्ने पुस्ता निस्सासिएर मर्नु परेन । नेताहरूले सत्तोसराप गर्ने राजा ज्ञानेन्द्रको शाहीकालमा पनि नैतिकवान न्यायमूर्तिहरूले न्यायको आवाजलाई दबाब वा लोभसित साटेका भए दोस्रो जनआन्दोलनको बिरुवा पनि हुर्कनु अगाडि नै सुकिसक्ने थियो । आज यही देशमा मानिस भन्न थालेका छन्, 'अब मुद्दा जित्न वकिल होइन, न्यायाधीश राख्नुपर्छ । वकिल राखे भन्न सकिन्न, न्यायाधीश राखे काम पक्का ।'

 मैले आफ्नै जीवनकालमा विश्वनाथ उपाध्यायजस्ता न्यायाधीश देखंँे । उहाँजस्तो महापुरुषसँग सत्संगको सौभाग्य मिल्यो । विश्वनाथजीजस्ता अनेक ज्ञात-अज्ञात न्यायाधीशहरू न्यायमूर्तिको कुर्सीमा बसेपछि उनीहरूले न्यायबाहेक केही देख्दैनथे । सुन्दछु, आजभोलि केही न्यायाधीशहरू बुट्टा भएको र बुट्टा नभएको टीसर्टबाहेक केही देख्दैनन् ।

मलाई हमेसा गर्व हुनेछ, मैले गणेशराज शर्माजस्ता सादगी, ज्ञान र महानताका जीवन्त मूर्तिसँग समय बिताउने अवसर पाएँ । उहाँले इसारामात्र गरेको भए २०४७ पछि संविधान आयोगको अध्यक्ष पद राजा वीरेन्द्र र किसुनजीले मिलेर गणेशराजजीको ढोकासम्म पुर्‍याइदिने थिए । खोजेको भए, सर्वोच्च अदालतमा कुनै कुर्सी यस्तो बँाकी हुने थिएन, जसमा गणेशराज शर्मा विराजमान हुन नसकुन् । संवैधानिक सवालहरूमा लोभलाग्दो निरन्तरता र पदप्रति अनाशक्तिले गर्दा नै उहाँको यस्तो हैसियत बनेको हो । एक यस्तो पहिचान, जो आज एकै पटकमा दुई-दुई पद खानेवालाहरूलाई पनि यो जीवनमा प्राप्त गर्न धौ-धौ पर्नेछ ।

कानुन दिवसको दिनमा बारले बेञ्चलाई बहिष्कार गर्नेसम्मको स्थिति पुगेपछि सबैले बझ्नुपर्छ- टाकुरामा उभिँदैमा मानिस अग्लो नहुने रहेछ । मानिसको अधिकार र प्रभाव भन्ने कुरा दुई नितान्त भिन्न-भिन्न विषय हुँदारहेछन्् । अधिकार पदसँग आउँछ र पदसँगै बिदा हुन्छ । प्रभाव चिर स्थायी रहन्छ ।

५) नेपालका शीर्ष भनिएका नेताहरूले कोठाहरूमा प्रयोग गर्ने 'बाध्यात्मक स्थिति र बाध्यकारी शक्ति' प्रति सम्पूर्ण राष्ट्रको ध्यानाकर्षण गराउन चाहन्छु । मानिसको झैं राष्ट्रको जीवनमा पनि यदाकदा केही बाध्यात्मक अवस्थाहरू निर्माण हुन सक्छन्् । तर नेपालमा नेताहरू आप्mनो मनपरितन्त्र छोप्न हरकुकृत्यलाई हरदिन 'बाध्यकारी' भनेर उन्मुक्ति लिन खोज्ने निन्दनीय प्रचलन सुरु भएको छ । जो नेताले हरदिन बाध्यतामा निर्णय गर्छन् त्यो नेता होइन । हरदिन बाध्यतामा निर्णय गर्नुपर्ने मानिसलाई नेता मानेर जो-जो कार्यकर्ता छन्, ती पनि दोषमुक्त हुन सक्दैनन्् ।

सुन्दछु, लोकमान प्रकरणमा विद्यार्थी संगठनहरूले उपत्यका बन्द गर्दैछन्् रे । यो प्रकरणमा चार दलसम्बद्ध कुनै पनि संगठनलाई विरोध गर्ने नैतिक हक छैन । विद्यार्थी नेताहरूलाई भन्न चाहन्छु, 'बन्द गर्नु नै छ भने आ-आफ्ना शीर्षनेताहरूलाई तिनको घरभित्रै बन्द गर । निरीह जनतालाई दुःख दिएर आफ्नो कायरता प्रदर्शन नगर । शक्तिशालीका अगाडि जायज कुरामा उभिने गुणलाई 'सौर्य' भनिन्छ । कमजोर र गरिब जनतालाई दुःख दिने काम कायरताको प्रतीक हो ।

हरामीपनको पनि हद हुन्छ । नेता राति-राति दस्तखत गर्छ, उसकै भ्रातृ संगठनका कार्यकर्ता दिउँसो बन्द गरेर सामान्यजनलाई सास्ती दिन्छ । हे विद्यार्थी नेता हो ! तिम्रो साहस सक्कली हो भने आपmना नेतालाई उसैको घरमा बन्द गर ।

चार दल अग्रगमनका प्रतीक हुने र तिनैको सिफारिसमा आएको एक्लो लोकमानसिंह कार्की प्रतिगमनका नाइके हुने भन्ने जस्तो वाहियात कुनै अर्को तर्क हुन सक्दैन । भाइहरूको साहस सक्कली हो भने पुतला लोकमानसिंह कार्कीको होइन, आ-आपmना शीर्षनेताहरूको जलाऊ । होइन भने यस्तो सस्तो नाटक नगर । नाटक गर्नै नै हो भने अलि स्तरीय नाटक गर भाइहरू । गुरुकुल, सर्वनाम र मन्डला थिएटरमा भर्ना खुल्ला छ ।

हो, मोहन वैद्यको ३३ दलीय गठबन्धन वा अन्यलाई भने यो प्रकरणमा विरोध गर्ने नैतिक हक छ । किनभने उनीहरू यस प्रकरणमा वैधानिक रूपले सहभागी थिएनन् ।

६) ठूल्ठूला नेताहरू कोठामा कुरा गर्दा भारत र चीनलाई 'बाध्यकारी' शक्ति भनेर चित्रित गर्छन् । चीनले नेपाली राजनीतिमा 'माइक्रो म्यानेज' नगर्ने हुनाले त्यति चर्चामा आउँदैन । भारत कहिलेकाहीं आफैं माइक्रो म्यानेज गर्छ र कहिलेकाहीं भारतलाई नेपालको आन्तरिक मामिलामा जबर्जस्ती घिसारेर ल्याउने काम नेपाली नेताहरूले नै गर्छन् । 

अपवादबाहेक पञ्चायतकालदेखि अहिलेसम्म सबै पक्ष मनमनै चाहन्छन् भारतले नेपालको आन्तरिक राजनीतिमा 'खेलोस्' । परिआए, फाउल पनि हानोस् । नेपाली नेताहरूको खास गुनासो नेपालको आन्तरिक राजनीतिमा 'फाउल' हानिएकोमा होइन । रोदन भारतले आफ्नो पक्षबाट नहानेर विपक्षीका तर्फबाट फाउल हानिदिन्छ कि भन्ने भयले गर्दा उत्पन्न भएको मात्र हो । भारत पनि के गरोस् ? कस-कसको पक्षबाट पो खेलोस् ? आपmनो सजिलोका निम्ति भारतले सबै टिममा आपmना मान्छे घुसाइदिएर 'हात खाली नहुने चिठा' समातेर बसेको छ ।   

नेपालको आन्तरिक राजनीतिमा भारतलाई मात्र होइन, अन्य फुच्चेफाच्चे देशहरूलाई समेत साम, दाम, दण्ड र भेद प्रयोग गर्ने सुविधा अरू कसैले होइन, हामीले आफैं दिएका हौं । आपmनो मर्यादामा नबस्नेलाई अरूले इज्जत गर्नुपर्छ भन्ने कुनै जरुरी छैन । हाम्रा शीर्षनेताहरू र तिनका प्यादाहरूको मुखबाट लगातार निस्कने यो 'बाध्यकारी' दुर्गन्धको मूलस्रोत तिनीहरू आफैं हुन् । आफूलाई लिलाममा राखेपछि 'बाध्यकारी दबाब' दिनेहरू आए भनेर रुनुको कुनै अर्थ छैन । सम्मान मानिसले आर्जन गर्ने कुरा हो, मागेर पाइने कुरा होइन ।

हिजै मात्रै एक अद्भुत दृश्य देखेँ । ९० वर्ष पुग्न थालेका भारतका विख्यात प्राध्यापक विमलप्रसाद सकिनसकी, बडा मुस्किलले

एक-एक पाइला टेकेर, आपmनो छोराको हात समातेर किसुनजीको आश्रम पुगे । जतनसँग राखिएको किसुनजीको कोठामा पुगेपछि अमिताले उनलाई किसुनजीका तस्बिरहरू देखाइन् । बडा भावपूर्ण मुद्रामा उनले तस्बिर हेरे र भने, 'कितना तेज है इस चेहरे मे ।'

किसुनजीको सुराही, लुगाफाटालगायत अन्य सामग्री पनि बडा चाख मानेर हेरे । पुराना सम्झनाहरू सुनाए । साथमा आएको छोराले पनि बडा चाख मानेर आपmनो पिताका सम्झनाहरू सुन्यो । विमलप्रसादजी जुन आदरयुक्त मुद्रामा किसुनजीको तस्बिर हेर्थे, मुस्कुराउँथे, सम्झना सुनाउँथे, त्यो विरलै देख्न पाइने दृश्य थियो ।

विरलै यस अर्थमा किनभने विमलप्रसादजी आजभन्दा २२ वर्षअघि नेपालका लागि भारतीय राजदूत नियुक्त भएका थिए र छेउमा बसेका पुत्र जयन्तप्रसाद बहालवाला भारतीय राजदूत छन् ।

र्फकंदा मैले विमलप्रसादजीलाई सोधेँ, 'प्रोफेसर साहब ! मलाई बडा खुसी लाग्यो कि तपाईंले आफ्नो शारीरिक अस्वस्थताका बाबजुद किसुनजीलाई सम्झनु भयो । होइन भने आजकाल मानिस उहाँलाई यहाँ सम्झ्छन् र ?' विमलप्रसादजीले गम्भीर मुद्रामा जवाफ दिए, 'के कुरा गरेको तपाईंले ? किसुनजी एक लेजेन्डरी मानिस हुन् । मेरो सौभाग्य मैले उहाँजस्ता निष्ठावान मानिससित परिचित हुने मौका पाएँ ।' म केही बोलिनँ । भन्न त चाहन्थे मानिसको पद कति अस्थायी र पहिचान कति स्थायी हुँदोरहेछ । त्यसको मर्यादा गर्ने जीवन्त शिक्षा दिएकोमा धन्यवाद प्रोफेसर साहब !'

अदालतमा दर्ता भएको मानहानी मुद्दा यस्तो छ :

- See more at: http://setopati.com/raajneeti/681/#sthash.g1nb88q2.dpuf